Ik ben Loes Dams en ben geboren in 1977 in Eindhoven. Ik woon in Veldhoven met mijn man Jan, onze 2 kinderen Marijn (2004) en Ruben (2007).
Ik woon in een boerderij die ik het liefst zou willen oppakken en in een bos zou willen neerzetten met van die leuke verblijfplekjes eromheen waar mensen dan een tijdje kunnen komen uitrusten, af en toe kletsen, wandelen en goed lekker eten. Dat is mijn droom. Voor nu ben ik heel blij met ons huis in een woonwijk vlakbij de school waar mijn jongste zit en mijn man werkt, DOE040. Ik werk fijn thuis en los van dat ik graag in mijn nest werk, ben ik er dan ook voor onze oudste die een leerplichtvrijstelling heeft en zijn territorium graag klein houdt. Territorium (de plek waar je slaapt en eet en je veilig voelt) klein houden is heel zinvol. Dit geeft veiligheid en overzicht en vandaar uit kan hij groeien. Zijn leven krijgt steeds meer vorm in hoe hij het graag wil en wat kloppend voelt. Hij werkt een dag per week op het Prehistorisch dorp in Eindhoven en is -terecht- heel trots daar op. Met een superfijne begeleider maakt hij het dorp iedere week weer iets mooier en leert er veel. De diagnose autisme zorgt voor een weg buiten het systeem. Wat ik er verder van vind, bij voel en ik tegenkom beschrijf ik geregeld op de facebook pagina van Hallo Hart.
Mijn beide kinderen gaven heel duidelijk aan dat zij iets anders nodig hadden dan het reguliere schoolsysteem. Het duurde even voordat ik zag dat ik hier een keuze in had. Dit vroeg een hoop innerlijk werk waarbij ik er achter kwam dat ook ik een veel grotere drang naar vrijheid had dan ik dacht. Beide kinderen zijn lange periodes thuis geweest om bij te komen, om zichzelf weer terug te vinden, te spelen, te ontdekken wat ze nodig hadden. En ondertussen besefte ik zelf dat dit ook voor mij gold.
DOE040 is democratisch onderwijs bij Eindhoven (Veldhoven) waar wij voor gekozen hebben voor de jongste. Hij was zo ontzettend ongelukkig op zijn vorige scholen. Met nét 9 jaar ging hij naar DOE. Hij ervaart geen enkele druk meer nu en kiest zelf wat en wanneer hij leert. Hij leert altijd natuurlijk, maar op deze school bepaalt hij zijn eigen tempo en het maakt hem en ons zeer gelukkig. Mijn man Jan is er gaan werken. Hij is kunstenaar, mentor en coach voor de kinderen en jongeren.
En ik, ik ben nog best veel thuis, ontvang daar ook mijn klanten, hou er ook van op pad te zijn en droom ook van een busje om rond te rijden naar nieuwe bestemmingen. Ik ben net -sinds 2022- weer hersteld van een aantal jaren diepe helingsprocessen van o.a. mijn moedige hart en mijn dappere zenuwstelsel . Ze hebben heel wat te verduren gehad en vandaaruit veel angsten ontwikkeld die ook een heel eind weer weg zijn. Ik ben enorm blij en dankbaar voor eigenlijk alles. En ja soms kickt de angst in en het enige wat ik hoef te doen is die aan te kijken, te voelen en weg te laten ebben. En bewegen, dat helpt me ook.
Eind 2008 voelde ik mij heel moe. Hulp vragen was ik niet zo goed in maar die bewuste ochtend volgde ik een sterke intuïtie. Ik belde een vriendin of ze even met de kinderen kon gaan wandelen. Dat kon, ik deed de jasjes aan (kinderen waren 4,4 en 1,3 jaar) en vertrok zonder iets tegen mijn man te zeggen naar mijn vriendin. Ik liet zelfs alle lichten aan en ook het tijdstip was gek; de jongste zou ik normaalgesproken in bed gelegd hebben voor een middagslaapje. Ik kom bij mijn vriendin binnen, kniel om de jasjes uit te doen, voel een intense duizeling en ga out. Wat ik nog weet is dat ik in een vacuüm belandde van immense rust en wist; dit is het dan, phoehee. Momenten later wordt ik gereanimeerd, gedefibrilleerd, naar het ziekenhuis gebracht en ik word vervolgens in een coma gehouden. Na 4 dagen kom ik bij. Ik blijk een hartstilstand gehad te hebben een paar weken voor mijn 32e verjaardag. Ik had blijkbaar 0,5 overlevingskans die dagen, de beademingsapparatuur is een keer uitgevallen en toch heb ik mijn ogen een keer open gedaan tussendoor. Dat kon blijkbaar niet. Op dat moment vertelde mijn man dat het goed ging met de kinderen en ik dook weer verder in mijn diepe hartherstel.
Naast wat vergeetachtigheid en een gevoeliger zenuwstelsel ben ik helemaal opgeknapt en voel ik mij inmiddels beter dan voorheen. Je snapt dat dit gebeuren mij en mijn man naar een flinke innerlijke reis heeft gebracht. Het bleef ook niet bij deze ene keer. Het gebeurde heel wat keren meer. Mijn hart is een paar keer naar een torenhoge hartslag gevlogen waardoor alles stil kwam te liggen en ik meteen out ging. Mijn ICD (Interne Cardio Defibrillator) haalde me er steeds weer bij. Een paar keer was dit met vriendinnen, 2 keer alleen, 1 keer met mijn man, 2 keer met mijn oudste zoon (toen 12 en nog een keer met 19) en een paar keer in het ziekenhuis. Ik kan je zeggen, de 2e keer veranderde alles. Toen wist ik het zeker; dit was geen eenmalige noodlottige gebeurtenis meer. Mijn reis begon. De artsen stonden voor een raadsel. Ik wist; ik mag mijn eigen hartritme gaan volgen. Op alle lagen. En wat dat betekent ontdek ik gaandeweg.
Ik ging verder studeren. O.a. communicatie in je gezin, MIR-Methode, MNRI reflex integratie, Germaanse Geneeskunde, HeartConnection Nederland.
Sinds september 2022 geef ik 5 daagse trainingen waar kennis van die lagen samenkomt. En dus ben ik steeds vaker van huis. Ik vind het geweldig dit te mogen en vooral kunnen doen. Dit was nog maar de vraag een aantal jaren geleden. De trainingen gaan over alle basis van de Biologische Natuurwetten (Germaanse Geneeskunde) en vooral hoe hier in je dagelijkse praktijk een way of living van te maken. Want de stof leren is een ding, hoe er mee om te gaan is een tweede. Ik vind het heel fijn om de tools die ik in de persoonlijke sessies geef ook in trainingen in een groep te kunnen geven. De groepen zijn klein (4 tot 10 mensen) zodat er altijd voldoende persoonlijke aandacht is. De groepen vanaf 6 geef ik samen met Geertje Baltussen. Op deze manier kunnen we samen voldoende begeleiding geven. Er is niets fijners dan mensen weer het roer te zien terugpakken en bevestigd zien worden in dat hun lichaam voor hen werkt. Hun klachten hebben een verhaal te vertellen en ineens vallen de dingen dan op hun plek. Van hart tot hart. Bevrijdend.